Το χαμόγελο της Τζοκόντα και ο ρόλος της περιφερικής όρασης

Σύμφωνα με την Margaret Livingstone, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, το χαμόγελο της Μόνα Λίζα "είναι προϊόν οφθαλμαπάτης που οφείλεται ουσιαστικά στον τρόπο με τον οποίο το ανθρώπινο μάτι επεξεργάζεται τις εικόνες".
Η Margaret Livingston διατύπωσε αυτή την ερμηνεία στο Ευρωπαϊκό Συνέδριο Οπτικής Αντίληψης (European Congress of Visual Perception) που έλαβε χώρα στην Κορούνια της Ισπανίας. Η θεωρία αυτή ενδεχομένως να αποτελεί την απάντηση στο μύθο που έχει χτιστεί γύρω από τον διάσημο πίνακα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Η Margaret Livingston επισημαίνει πως ο ντα Βίντσι κατάφερε να δημιουργήσει ένα είδος οπτικής ψευδαίσθησης έτσι ώστε το χαμόγελο του προσώπου της Τζοκόντα να διακρίνεται μόνο όταν το ανθώπινο βλέμμα εστιάζει σε άλλα σημεία του πίνακα.

Κάθε άνθρωπος χαρακτηρίζεται από μια κεντρική και μια περιφερειακή όραση. Η πρώτη είναι σε θέση να αναγνωρίσει ιδιαίτερες λεπτομέρειες ενώ η δεύτερη είναι λιγότερο ακριβής αλλά επεξεργάζεται καλύτερα τις σκιές. Σύμφωνα με την Margaret Livingston, ο ντα Βίντσι χρησιμοποίησε κατάλληλες σκιάσεις στο χαμόγελο της Μόνα Λίζα οι οποίες να γίνονται αντιληπτές από την περιφερειακή όραση του ανθρώπου.

http://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=9800EFD9133BF932A15752C1A9669C8B63