Όταν ο αγώνας ανάμεσα σε δύο όργανα είναι απολύτως άνισος...

Ποια είναι μεγαλύτερη συμφορά, η τυφλότητα ή η κωφότητα; Η απάντηση βρίσκεται σε απόλυτη σχέση με την αντιδιαστολή ανάμεσα στο τραγικό με το κωμικό, το ποιητικό με το πεζό, το μεγαλειώδες με το γελοίο, μας λέει ο Ντέιβιντ Λοτζ. "Οι προφήτες και οι μάντεις είναι ενίοτε τυφλοί - ο Τειρεσίας, για παράδειγμα-, ποτέ όμως κουφοί. Φανταστείτε να θέτατε την ερώτησή σας στη Σίβυλλα και να παίρνατε ως απάντηση ένα εκνευριστικό «Πώς είπες;»".

"Αν έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στις δύο αναπηρίες, θα διάλεγα τη δεύτερη (την κωφότητα)", λέει ο ήρωας του μυθιστορήματος και το alter ego του Λοτζ, ο οποίος, όπως και ο ίδιος ο συγγραφέας, αντιμετωπίζει πρόβλημα ακοής. Ο επίτιμος καθηγητής σύγχρονης αγγλικής λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ μετασχηματίζει την προσωπική του εμπειρία σε έμπνευση για ένα μυθιστόρημα αυτοσαρκαστικό, στο οποίο το σοβαρό μπλέκεται αξεδιάλυτα με το κωμικό. Ωστόσο, ο συγγραφέας, αντιμετωπίζοντας την κωφότητα ως προάγγελο των γηρατειών, περιγράφει τη δύσκολη συμφιλίωση με την τρίτη ηλικία και κατ’ επέκταση με τον θάνατο. Το βαρύ θέμα «ελαφραίνει» με το χιούμορ, τον σαρκασμό, τις αστείες παρεξηγήσεις που προκαλεί η βαρηκοΐα.

"Οι τυφλοί κομίζουν πάθος. Οι άλλοι τους αντιμετωπίζουν με συμπόνια", λέει. "Αντιθέτως, οι περήφανοι στ’ αυτιά δε διαθέτουν ανάλογα πυροδοτικά της συμπόνιας διακριτικά. Ποιο θα ήταν το αντίστοιχο ενός σκυλιού-οδηγού (που έχουν οι τυφλοί) για τους κωφούς; Ενας παπαγάλος στον ώμο να κρώζει μες στ’ αυτί;".

"Η κωφότητα είναι κωμική όσο η τυφλότητα είναι τραγική. Πάρτε για παράδειγμα τον Οιδίποδα: ας υποθέσουμε ότι, αντί να βγάζει τα μάτια του, είχε τρυπήσει τα τύμπανά του. Για την ακρίβεια, αυτό το δεύτερο θα ήταν πιο λογικό -αφού μέσω των αυτιών του είχε μάθει τη φρικτή αλήθεια για το παρελθόν του- , η πράξη του όμως δε θα είχε το ίδιο αποτέλεσμα όσον αφορά στην επίτευξη της κάθαρσης".

"Οι προφήτες και οι μάντεις είναι ενίοτε τυφλοί -ο Τειρεσίας, για παράδειγμα-, ποτέ όμως κουφοί. Φανταστείτε να θέτατε την ερώτησή σας στη Σίβυλλα και να παίρνατε ως απάντηση ένα εκνευριστικό «Πώς είπες;». Ο αγώνας ανάμεσα σε δύο όργανα είναι απολύτως άνισος..."

ΑΝΗΚΟΥΣΤΟΣ ΒΛΑΒΗ
ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΛΟΤΖ
Μυθιστόρημα

Πηγή : Έθνος online

Read more...

Με τα μάτια κλειστά : πώς "βλέπουμε" στα όνειρά μας ?

Κυριολεκτώντας, θα λέγαμε ότι στον ύπνο μας δεν μπορούμε πραγματικά να δούμε. Η λειτουργία της όρασης προϋποθέτει την παρουσία φωτός, το οποίο διέρχεται δια του οφθαλμού και ερεθίζει τον αμφιβληστροειδή χιτώνα. Η αλήθεια είναι, ωστόσο, ότι αυτό δε συμβαίνει όταν κοιμόμαστε σε ένα σκοτεινό χώρο με τα μάτια κλειστά. Μελέτες που συνέκριναν τις ζωντανές αναπαραστάσεις των ονείρων μας με τις αντίστοιχες της καθημερινότητάς μας, αποκάλυψαν ότι και οι δύο σχετίζονται με παρόμοιες διεργασίες του οπτικού φλοιού, της περιοχής, δηλαδή, του εγκεφάλου που αφορά την οπτική λειτουργία.
Αυτός είναι ο λόγος που ορισμένοι ερευνητές πιστεύουν ότι οι εικόνες στα όνειρα μας πηγάζουν από εντυπώματα στα οπτικά κέντρα του εγκεφάλου. Στα μέσα της δεκαετίας του '70, ο ερευνητής J. Allan Hobson με τους συνεργάτες του, της Ιατρκής Σχολής του Harvard, πρότειναν ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος, όταν ονειρευόμαστε, εμφανίζει ηλεκτρική δραστηριότητα με τη μορφή τυχαίων παλμών. Αυτά τα ηλεκτρικά δυναμικά, γνωστά ως as PGO κύματα, προέρχονται τόσο από τον οπτικό φλοιό όσο και από δύο άλλες περιοχές του εγκεφάλου που σχετίζονται με την οπτική λειτουργία : τη γέφυρα και το έξω γονατώδες σώμα του θαλάμου.
Τα PGO κύματα είναι πιο έντονα στη διάρκεια του ύπνου "Ταχείας Κίνησης των Οφθαλμών" (REM), φάση κατά την οποία εμφανίζονται τα πιο πολλά όνειρα. Η ηλεκτρική δραστηριότητα, που δημιουργείται από τα PGO κύματα, ενδεχομένως ξεκινά από τις οπτικές περιοχές του εγκεφάλου, αλλά πυροδοτεί μια σειρά από διεργασίες, οι οποίες αξιοποιούνται από τις περιοχές εκείνες του εγκεφάλου που φιλοξενούν τις αναμνήσεις.
Δε συμφωνούν όμως όλοι ότι οι εικόνες που βλέπουμε στα όνειρά μας προέρχονται από τις οπτικά κέντρα του εγκεφάλου μας. Κάποιοι άλλοι ερευνητές προτείνουν το αντίθετο, ότι, δηλαδή, τα όνειρα γεννιούνται στις περιοχές εκείνες του εγκεφάλου που χρησιμεύουν για να αποθηκεύουν τις αναμνήσεις και στη συνέχεια συνδέονται με τα οπτικά κέντρα. Η θεωρία αυτή εξηγεί το λόγο για τον οποίο οι εικόνες στα όνειρά μας είναι τόσο λεπτομερείς (ή τόσο αδρές) όσο και οι αναμνήσεις μας.
Ας υποθέσουμε, για παράδειγμα, ότι σκέφτεστε τη γιαγιά σας. Η ανάμνησή σας γι' αυτή πιθανόν δεν περιλαμβάνει την ελιά που είχε στο δεξιό της μάγουλο, κάτι που θα μπορούσατε να διακρίνετε καθαρά εάν καθόσασταν δίπλα της. Η έλλειψη λεπτομέρειας, η οποία είναι χαρακτηριστικό της μνήμης, αφορά και τις ονειρικές μας εικόνες.

Πηγή : ScientificAmerican

Read more...

Τι είναι αυτό που δίνει ζωή σε ένα πρόσωπο ? Ο τρόπος που μας κοιτάει ή ο τρόπος που το κοιτάμε ?

Το πρόσωπο μιας κούκλας ποτέ δε δείχνει εντελώς αληθινό. Αντιθέτως, ένα ανθρώπινο πρόσωπο σαφώς και είναι. Η διάκρισή τους μας επιτρέπει να στρέφουμε την προσοχή μας στα πρόσωπα που έχουν ζωή, και, συνεπώς, την ικανότητα να αλληλεπιδρούν μαζί μας. Ποια είναι, όμως, η λεπτή γραμμή που διαχωρίζει ένα ζωντανό πρόσωπο από ένα ψεύτικο ?
Μία νέα έρευνα, δημοσιευμένη στο περιοδικό Psychological Science, έδειξε ότι το κλειδί για ένα πρόσωπο, προκειμένου να δείχνει όσο πιο ζωντανό γίνεται, είναι στα μάτια.
Αρκετές κινηματογραφικές ταινίες, στο παρελθόν, προσπάθησαν ανεπιτυχώς να δημιουργήσουν κινούμενα σχέδια που να μοιάζουν εντελώς αληθινά. Για παράδειγμα, τα άψυχα πρόσωπα στην ταινία κινουμένων σχεδίων "Το Πολικό Εξπρές", έκαναν τους συντελεστές της να αισθανθούν αμήχανα, αφού η προσπάθειά τους να μιμηθούν τη ζωή δεν στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.
“Είναι πραγματικά θεμελιώδες, το να μπορούμε, βλέποντας ένα πρόσωπο, να ξέρουμε ότι τα φώτα στο σπίτι είναι αναμμένα και κάποιος μας περιμένει", αναφέρει η Thalia Wheatley,  από το Κολλέγιο του Dartmouth, η οποία μελέτησε το φαινόμενο με τη βοήθεια της τελειόφοιτης φοιτήτριας, Christine Looser. Ο άνθρωπος μπορεί να αναγνωρίσει πρόσωπα σχεδόν σε κάθετι - στο φεγγάρι, σε ένα κομμάτι τοστ, σε ένα σκίτσο αποτελούμενου από δύο τελείες και μια γραμμή για μύτη - ωστόσο είναι πιο συνετός και λεπτολόγος όταν καλείται να αποφασίσει τι είναι ζωντανό και τι όχι.

Οι Wheatley και Looser άρχισαν να αντιλαμβάνονται το σημείο πέρα από το οποίο ένα πρόσωπο αρχίζει να μοιάζει αληθινό.Η Looser, αφού συγκέντρωσε αρκετές φωτογραφίες από πρόσωπα με κούκλες, ταίριαξε κάθε μια από αυτές τις φωτογραφίες με ένα αληθινό ανθρώπινο πρόσωπο, που έμοιαζε όσο το δυνατόν περισσότερο με αυτό της κούκλας. Στη συνέχεια, με τη βοήθεια ενός προγράμματος ηλεκτρονικού υπολογιστή, δημιούργησε σύνθετες εικόνες με πρόσωπα τα οποία ήταν κατά το ήμισυ αληθινά και κατά το ήμισυ ψεύτικα.
Οι εθελοντές κλήθηκαν να κοιτάξουν κάθε εικόνα ξεχωριστά και να αποφασίσουν ποιες από αυτές αναπαριστούσαν αληθινά πρόσωπα και ποια αντιστοιχούσαν σε κούκλες. Οι Looser και Wheatley ανακάλυψαν ότι το κρίσιμο σημείο, στο οποίο οι εθελοντές αναγνώριζαν τα ζωντανά πρόσωπα, ήταν, όταν η εικόνα που κοιτούσαν, έφτανε να δείχνει κατά τα δύο τρίτα το ανθρώπινο πρόσωπο και κατά το ένα τρίτο το πρόσωπο της κούκλας. Άλλο πείραμα κατέδειξε ότι η πιο σημαντική ένδειξη για ζωή ήταν τα μάτια. 

Τα αποτελέσματα της μελέτης υποδηλώνουν ότι οι άνθρωποι εξετάζουν εξονυχιστικά τα πρόσωπα, και ειδικά τα μάτια, όταν αναζητούν αποδείξεις για ζωή. Αντικείμενα που έχουν πρόσωπο ενδέχεται να μοιάζουν ανθρώπινα, αλλά η ειδοποιός διαφορά τους, μας επιτρέπει να κρατάμε την κοινωνική μας ενεργητικότητα για πρόσωπα που έχουν την ικανότητα να σκέφτονται, να αισθάνονται και να, αλληλεπιδρούν μαζί μας.
“Νομίζω ότι όλοι μας αναζητούμε συνδέσμους με τους γύρω μας”, αναφέρει η Wheatley. "Όταν βλέπουμε ζωή σε ένα πρόσωπο", συμπληρώνει, σκεφτόμαστε : "είναι ένα πνεύμα με το οποίο μπορούμε να επικοινωνήσουμε.."

Πηγή : SienceDaily

Read more...

Μήπως η όρασή μας δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από εκείνη του Superman ?

Η ικανότητα παρατήρησης του περιβάλλοντος κόσμου ταυτόχρονα και με τα δύο μάτια συνδεόταν αποκλειστικά με αυτό που ονομάζουμε στερεοσκοπική όραση ή όραση τριών διαστάσεων. Τώρα, όμως, μια νέα έρευνα ενός επιστήμονα του Ινστιτούτου του Rensselaer μας αποκαλύπτει το πραγματικό πλεονέκτημα της διόφθαλμης όρασης : πρόκειται για την ικανότητα να βλέπουμε μέσα από αντικείμενα.

Τα περισσότερα ζώα - ψάρια, έντομα, ερπετά, πτηνά, λαγοί και άλογα - ζουν σε ανοιχτό περιβάλλον, όπως αγρούς ή πεδιάδες, και τα μάτια τους είναι τοποθετημένα στο πλαϊνό τμήμα του κεφαλιού τους. Η θέση αυτή των ματιών, επιτρέπει στα ζώα να βλέπουν μπροστά και πίσω τους, ικανότητα γνωστή ως πανοραμική όραση.

ΟΙ άνθρωποι και άλλα μεγάλα θηλαστικά - πρωτεύοντα και μεγάλα σαρκοφάγα, όπως οι τίγρεις για παράδειγμα - ζουν σε περιβάλλοντα με πυκνή βλάστηση, όπως δάση ή ζούγκλες, και τα μάτια τους έχουν εξελιχθεί κατά τέτοιον τρόπο ώστε να κοιτούν προς την ίδια κατεύθυνση. Παρόλο που τα ζώα αυτά, με τα μάτια τοποθετημένα μπροστά, χάνουν την ικανότητα να βλέπουν τι συμβαίνει πίσω τους, κερδίζουν ωστόσο το πλεονέκτημα της "ακτίνων Χ όρασης", κατά τον Mark Changizi, Αναπληρωτή Καθηγητή του Rensselaer, ο οποίος υποστηρίζει ότι τα μάτια που κοιτούν προς την ίδια κατεύθυνση, μεγιστοποιούν την ικανότητα παρατήρησης μέσα σε ένα πυκνό φυλλώδες περιβάλλον, όπως το δάσος.
Όλα τα ζώα έχουν ένα πεδίο διόφθαλμης όρασης. Πρόκειται για το μέρος του κόσμου που παρατηρούμε όταν κοιτάζουμε ταυτόχρονα και με τα δύο μάτια. Η ικανότητα αυτή αποτελεί ένα είδος "ακτίνων Χ όρασης" και είναι τόσο μεγαλύτερη όσο πιο μετωπιαία είναι η θέση των ματιών μας στο κεφάλι μας.
Ένας απλός τρόπος που καταδεικνύει αυτού του είδους την "ακτινογραφική όραση" είναι ο εξής : κρατήστε ένα μολύβι μπροστά από τα μάτια σας και επιχειρήστε να παρατηρήσετε κάτι που βρίσκεται πίσω από αυτό. Εάν κλείσετε πρώτα το ένα σας μάτι και μετά το άλλο, θα παρατηρήσετε ότι σε κάθε περίπτωση το μολύβι καλύπτει το πεδίο σας και σας εμποδίζει να δείτε πίσω από αυτό. Αν όμως ανοίξετε και τα δύο σας μάτια, τότε θα είστε σε θέση να δείτε τι βρίσκεται ακριβώς πίσω από το μολύβι.

Για να καταλάβετε καλύτερα το πως τα μάτια μας μπορούν και βλέπουν "μέσα" από ένα εμπόδιο,κρατήστε τα δάχτυλα του χεριού σας μπροστά από τα μάτια σας σε τυχαίες διευθύνσεις, και σημειώστε πόσο μέρος του κόσμου σας καλύπτουν, συγκριτικά, καθώς τον παρατηρείτε αρχικά με το ένα και ακολούθως και με τα δύο σας μάτια.
"Το πεδίο διόφθαλμης όρασης είναι σα μια ηλιαχτίδα φωτός μέσα σε ένα πυκνό φυλλώδες περιβάλλον," λέει ο Changizi. "΄Οσο, μάλιστα, η απόσταση μεταξύ των ματιών μας είναι μεγαλύτερη από το μέγεθος του αντικειμένου που αποτελεί το εμπόδιο - όπως στο παράδειγμα με τα δάκτυλα του χεριού μας ή τα φύλλα των δέντρων στο δάσος - τόσο τείνουμε να βλέπουμε μέσα από αυτά."

Προκειμένου να αναγνωρίσει τα ζώα με αυτή την εντυπωσιακή ικανότητα, ο Changizi μελέτησε 319 είδη, μέσα από 17 σειρές θηλαστικών, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι η θέση των ματιών εξαρτάται από δύο μεταβλητές : την πυκνότητα του περιβάλλοντος και το μέγεθος του ζώου σε σχέση με τα αντικείμενα που το περιβάλλουν.

Ο Changizi ανακάλυψε ότι τα ζώα που ζουν σε περιβάλλον χωρίς εμπόδια ή εμπόδια μεγαλύτερα από την απόσταση που χωρίζει τα δύο μάτια (σκεφτείτε ένα μικρό ποντίκι να προσπαθεί να δει πίσω από τα τεράστια φύλλα των δέντρων σε ένα δάσος), τείνουν να έχουν τα μάτια τους τοποθετημένα στα πλαϊνά του κεφαλιού τους.

"Τα ζώα σε ένα ανοιχτό περιβάλλον, χωρίς εμπόδια, δε θα κέρδιζαν τίποτα αν είχαν σε μετωπιαία θέση τους οφθαλμούς τους, όσο μικρά ή μεγάλα και να είναι," υποστηρίζει ο Changizi. "Επειδή, σε αυτή την περίπτωση, η διόφθαλμη όραση δεν αποτελεί συγκριτικό πλεονέκτημα, τα ζώα αυτά έχουν μεγαλύτερο εύρος πεδίου παρατήρησης, έχοντας τα μάτια τους στα πλάγια του κεφαλιού τους."

Ωστόσο σε πυκνά δασικά περιβάλλοντα, όπου τα οπτικά εμπόδια έχουν μέγεθος μικρότερο από την απόσταση μεταξύ των δύο ματιών, τα ζώα με μάτια τοποθετημένα στη μετωπιαία επιφάνεια του κεφαλιού τους έχουν έχουν μεγαλύτερο εύρος οπτικού πεδίου και την ικανότητα να βλέπουν μέσα από "τοίχους" φύλλων.

"Αυτή η ακτίνων Χ όραση των ζώων με μετωπιαία θέση ματιών, επιτρέπει την οπτική καταγραφή μιας ευρύτερης περιοχής γύρω από αυτά" τονίζει ο Changizi. "Επιπρόσθετα, όσο μεγαλύτερο είναι ένα ζώο, τόσο πιο μετωπιαία είναι η θέση των ματιών του, και άρα τόσο οξύτερη η ακτίνων Χ όρασή του, προκειμένου να μπορεί να κυνηγήσει, να τρέξει, και να ελιχθεί μέσα σε ένα πυκνό δάσος ή τη ζούγκλα."
ο Changizi υποστηρίζει ότι η θέση των ματιών μας είναι προϊόν εξέλιξης, αλλά τώρα που ζούμε σε όχι και τόσο πυκνά περιβάλλοντα, ίσως επωφελούμασταν περισσότερο από μία πιο πλάγια θέση των ματιών μας.

"Στο σημερινό κόσμο, ο άνθρωπος, οπτικά, μοιάζει περισσότερο με ένα μικροσκοπικό ποντίκι μέσα στο δάσος, παρά με με ένα μεγαλόσωμο ζώο στη ζούγκλα. Ζούμε σε περιβάλλοντα, όπου τα φυσικά εμπόδια -αυτοκίνητα και ουρανοξύστες - είναι πολύ μεγαλύτερα από την απόσταση μεταξύ των ματιών μας, και επομένως δεν είμαστε σε θέση να χρησιμοποιήσουμε την ακτίνων Χ όρασή μας προκειμένου να δούμε μέσα από αυτά," λέει ο Changizi. "Εάν είχαμε τη δυνατότητα να μπούμε σε ένα κρυογενετικό σταθμό και να ξυπνήσουμε σε ένα εκατομμύριο χρόνια από τώρα, είναι πιθανό, να μην είμασταν σε θέση να κοιτάξουμε το μελλοντικό ανθρώπινο είδος στα μάτια, επειδή ακριβώς οι άνθρωποι τότε να είχαν τα μάτια τους τοποθετημένα στα πλαϊνά του κεφαλιού τους."

http://www.sciencedaily.com/releases/2008/08/080828120312.htm?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+sciencedaily+%28ScienceDaily%3A+Latest+Science+News%29

Read more...

Γαλάζια μάτια : σύμβολο ομορφιάς ή μυστήριο της εξέλιξης ?

200 χρόνια μετά τη γέννησή του, επιστήμονες αναλύουν το  DNA, σε μια προσπάθεια τους να δώσουν απάντηση στο μυστήριο που κρύβεται πίσω από το γαλάζιο χρώμα των ματιών, αλλά και άλλες ανθρώπινες μορφολογικές διαφορές.

Τα γαλάζια μάτια, τυπικά, σχετίζονται στις μέρες μας με την ομορφιά ή, ίσως, τον Frank Sinatra. Ωστόσο, για τον ανθρωπολόγο John Hawks, του Πανεπιστημίου του Wisconsin, αποτελούν ένα μυστήριο της εξέλιξης.

Ανατρέχοντας στην ιστορία της ανθρωπότητας, κάποτε στο παρελθόν, όλοι οι άνθρωποι είχαν καστανό χρώμα ματιών. Τότε, όμως, πριν από 6 με 10 χιλιάδες χρόνια, γεννήθηκε το πρώτο μωρό με γαλάζια μάτια, κοντά στη μαύρη Θάλασσα.

Για κάποιο λόγο, οι απόγονοι αυτού του μωρού, κέρδισαν ένα πλεονέκτημα της τάξης του 5%, στην εξελικτική διαδικασία, σε σχέση με τους καστανούς προγόνους τους, ούτως ώστε, σήμερα, ο αριθμός των ανθρώπων με γαλάζια μάτια να ανέρχεται στο μισό δισεκατομμύριο.

"Τι μπορεί να σημαίνει αυτό ?" αναρωτήθηκε ο Hawks, που μελετά τις δυνάμεις που επέδρασαν μορφολογικά στο ανθρώπινο είδος τα τελευταία 6 εκατομμύρια χρόνια.

Κανείς δε γνωρίζει. Είναι ένα από τα ερωτήματα γύρω από την εξέλιξη που παραμένει αναπάντητο, 200 ολόκληρα χρόνια από τη γέννηση του Δαρβίνου.

Ο Δαρβίνος αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του παρατηρώντας είδη του φυτικού και ζωικού βασιλείου, για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η ζωή στον πλανήτη εξελίχθηκε από απλούς οργανισμούς, με μια κοπιαστική και αργή διαδικασία μικρών και τυχαίων αλλαγών, μέσα στο πλαίσιο του διαρκούς αγώνα για επιβίωση του ικανότερου. 

150 χρόνια από τη δημοσίευση του έργου του Δαρβίνου "Περί της προέλευσης των ειδών" οι έρευνες πάνω στη διαδικασία της εξέλιξης συνεχίζουν ακάθεκτες. Το μεγαλύτερο μέρος αυτής της προσπάθειας επικεντρώνεται στο είδος εκείνο που ο Δαρβίνος θεώρησε ως την κορυφή της εξελικτικής διαδικασίας : τον Homo sapiens.

Μέχρι προσφατα, παραδοσιακά, εθεωρείτο ότι το ανθρώπινο είδος κυριάρχησε στο περιβάλλον του με τέτοιο σκεπτικό τρόπο, που η όποια επιτακτική ανάγκη για παρέμβαση σε αυτό, έσβησε περίπου πριν από 10.000 χρόνια, όταν η καλλιέργεια της γης οδήγησε στην ανάπτυξη πιο σταθερών κοινωνιών.

"ΠΙστεύαμε ότι με την ανάπτυξη της τεχνολογίας και του πολιτισμού, οι τυχόν μορφολογικές διαφορές των ανθρώπων δεν θα μπορούσαν να αποτελούν αιτία φυσικής επιλογής και εξέλιξης," αναφέρει ο Milford Wolpoff, παλαιοαθρωπολόγος του Πανεπιστημίου του Michigan. "Εάν είσαι σε θέση να ιππεύσεις ένα άλογο, δεν έχει καμιά σημασία το αν μπορείς να καλπάζεις γρήγορα."

Η θεωρία αυτή, όμως, αποδείχτηκε πως ήταν λάθος. Αυτό που πραγματικά συνέβη ήταν ότι ο ρυθμός της ανθρώπινης εξέλιξης επιταχύνθηκε τα τελευταία 40.000 χρόνια, αφότου οι πρόγονοί μας άφησαν την Αιθιοπία για να κατοικήσουν τον υπόλοιπο πλανήτη. Μάλιστα τα τελευταία 5 με 10.000 χρόνια, που η γεωργία ώθησε στη δημιουργία πολυπληθών κοινωνιών, ο ρυθμός αυτός επιταχύνθηκε κατά 100 φορές.

"Όπου υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, συμβαίνουν πολλές μεταλλάξεις" λέει ο Wolpoff, "και όπου συμβαίνουν πολλές μεταλλάξεις, υπάρχει μεγαλύτερη φυσική επιλογή."

http://articles.latimes.com/2009/feb/08/science/sci-evolution8

Read more...

Στον κίνδυνο τα μάτια μας έχουν τον πρώτο λόγο !

Τα μάτια μας δεν είναι μόνο ένα παράθυρο της ψυχής, αλλά έχουν και ορισμένα μοναδικά χαρακτηριστικά. Μάλιστα ένας τύπος κυττάρων του οφθαλμού μπορεί να μας προειδοποιεί για αντικείμενα που μας πλησιάζουν με ταχύτητα (ενίοτε και απειλητικά), και μάλιστα χωρίς να χρειάζεται η βοήθεια του εγκεφάλου μας. Η ιδιότητα αυτή, ίσως, έχει διαδραματήσει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη των ειδών, αφού σχετίζεται άμεσα με την αποφυγή των θηρευτών και την επιβίωση.

Εξειδικευμένοι νευρώνες με την ικανότητα να απαντούν σε οριζόντιες ή κάθετες κινήσεις αντικειμένων, που βρίσκονται στο οπτικό μας πεδίο, έχουν ήδη εντοπιστεί στον αμβιβληστροειδή χιτώνα θηλαστικών, ωστόσο τα μόνα κύτταρα υπεύθυνα για την αντίδραση σε αντικείμενα που μας πλησιάζουν θεωρείτο ότι υπήρχαν μόνο στον εγκέφαλο.

Μελετώντας τα κύτταρα των οφθαλμών ποντικιών, ο Botond Roska του Ινστιτούτου Βιοϊατρικής Friedrich Miescher στη Βασιλεία της Ελβετίας, και οι συνεργάτες του, παρατήρησαν ότι ένας τύπος κυττάρων συμπεριφερόταν με ασυνήθη τρόπο στην κίνηση. Περαιτέρω αναλύσεις αυτών των κυττάρων έδειξαν ότι πυροδοτούνταν μόνο όταν ένα αντικείμενο πλησίαζε.

Οι ερευνητές πιθανολογούν ότι παρόμοια κύτταρα υπάρχουν και στους ανθρώπους, τα οποία μπορούν να μας προειδοποιούν για αντικείμενα που πλησιάζουν απειλητικά, και μάλιστα προτού η πληροφορία προλάβει να επεξεργαστεί από τον εγκέφαλό μας. "Πρόκειται για ένα είδος συναγερμού, το οποίο μάλιστα βρίσκεται όσο πιο μπροστά γίνεται στους οργανισμούς," λέει ο Roska. "Εάν αφήσετε τον εγκέφαλό σας να αντιδράσει, τότε, ίσως, να είναι πολύ αργά."

"Πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα ανακάλυψη," συμπληρώνει ο Russell Foster, του τμήματος Νευροεπιστημών του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. "Ο τρόπος με τον οποίο τα νευρικά κύτταρα του οπτικού συστήματος αντιδρούν σε ένα κινούμενο αντικείμενο που μας πλησιάζει, αποτελεί ένα από τα παλαιότερα ερωτήματα των νευροεπιστημών."

http://www.newscientist.com/article/dn17744-eyes-see-trouble-coming-before-brain-notices.html

Read more...

Η αγάπη δεν κοιτάζει με τα μάτια αλλά με την ψυχή...

Κάποτε ήταν ένα τυφλό κορίτσι που μισούσε τον εαυτό της επειδή ήταν τυφλή. Μισούσε όλο τον κόσμο, εκτός από τον αγαπημένο της φίλο. Αυτός ήταν πάντα εκεί για εκείνη. Εκείνη λοιπόν του είπε ότι αν μπορούσε να δει τον κόσμο, θα τον παντρευόταν.
Μια μέρα, κάποιος δώρισε ένα ζευγάρι μάτια στην κοπέλα και μετά μπορούσε να δει τα πάντα, συμπεριλαμβανομένου και του αγοριού της. Το αγόρι της, τη ρώτησε :

"Τώρα που μπορείς να δεις τον κόσμο, θα με παντρευτείς;" Το κορίτσι σοκαρίστηκε όταν είδε ότι και το αγόρι της ήταν τυφλό και αρνήθηκε να τον παντρευτεί.
Το αγόρι έφυγε κλαίγοντας και μετά της έγραψε ένα γράμμα που έλεγε:
"ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ"

 

Millais John Everett, The Blind Girl

Oι άνθρωποι συνήθως αλλάζουν, όταν αλλάζει η κατάστασή τους. Ωστόσο το μεγαλείο της αγάπης έγκειται στη μνήμη :  Πόσοι άραγε θυμόμαστε την προγενέστερη ζωή μας και ποιοι ήταν δίπλα μας στις πιο δύσκολες στιγμές μας ?

Read more...