Το χρώμα μετράει...

Γιατί τα σχολικά λεωφορεία είναι κίτρινα ?

Εάν έχετε επισκεφτεί τις Η.Π.Α. ίσως έτυχε να παρατηρήσετε ότι το χρώμα των περισσότερων σχολικών λεωφορείων δεν είναι καθαρό κίτρινο (όπως το χρώμα του λεμονιού). Επίσης δεν είναι το ίδιο με το χρώμα που έχει το πορτοκάλι. Στην πραγματικότητα, το χρώμα των σχολικών λεωφορείων είναι πορτοκαλο - κίτρινο. Μια μείξη, δηλαδή, κίτρινου και πορτοκαλί, όπως το χρώμα ενός μάνγκο.

Τότε γιατί λέμε ότι τα λεωφορεία είναι κίτρινα ? Πίσω στη δεκαετία του '30, στις Η.Π.Α., τα σχολικά λεωφορεία είχαν καθαρό κίτρινο χρώμα. Έτσι καθιερώθηκε ο όρος "κίτρινο σχολικό" (school bus yellow) στην αγγλική γλώσσα.
Μερικά δεδομένα σχετικά με το κίτρινο χρώμα :
Το κίτρινο (και όλες οι αποχρώσεις του) τραβά την προσοχή μας γρηγορότερα από τα υπόλοιπα χρώματα. Όταν κοιτάζουμε ευθεία μπροστά, μπορούμε να εντοπίσουμε ένα κίτρινο αντικείμενο, ακόμα και αν αυτό είναι στην άκρη του οπτικού μας πεδίου, γρηγορότερα από οποιοδήποτε άλλο χρώμα, ακόμα και από το κόκκινο. Οι επιστήμονες περιγράφουν αυτό το φαινόμενο ως εξής : "Η περιφερική μας όραση για το κίτρινο χρώμα είναι 1.24 φορές πιο ευαίσθητη απ' ότι για το κόκκινο". Πολλοί ειδικοί, επίσης, επισημαίνουν ότι χρώματα όπως το κίτρινο είναι περισσότερο ευδιάκριτα για το ανθρώπινο μάτι, σε σκοτοπικές συνθήκες, συγκριτικά με άλλα χρώματα, όπως το κόκκινο.

Σε συνθήκες με ομίχλη ή γενικότερα κακοκαιρίας οι οδηγοί μπορούν να διακρίνουν τα κίτρινα αυτοκίνητα, αλλά και οποιοδήποτε κίτρινο κινούμενο όχημα, αρκετά καθαρά. Γι' αυτό όχι μόνο τα σχολικά λεωφορεία, αλλά και άλλα κινούμενα (οχήματα, μηχανήματα) ή στατικά (κτίρια, διαχωριστικές γραμμές οδικών γραμμών) αντικείμενα έχουν κίτρινη απόχρωση. Αρκετά ατυχήματα λαμβάνουν χώρα στην ύπαιθρο, για το λόγο ότι το θύμα άργησε να αντιληφθεί το κινούμενο όχημα, λόγω χρώματος. Αν ήταν κίτρινο, αυτό θα αποτελούσε, από μόνο του, μια ισχυρή προειδοποίηση !

Ωστόσο, ο κυριότερος λόγος, για τον οποίο τα σχολικά λεωφορεία στις Η.Π.Α. είναι κίτρινα, είναι διότι οι κανόνες ασφαλείας τους ΑΠΑΙΤΟΥΝ να είναι κίτρινα !

Με άλλα λόγια : ο νόμος το ΑΠΑΙΤΕΙ !

____________________________________________________________

Μέρος 1ο : Μπλε και όρεξη

 

Πριν αρκετά χρόνια, οι κατασκευαστές του δημοφιλούς γλυκίσματος "m & m's," προσέθεσαν ένα νέο χρώμα καραμέλας στη συσκευασία τους.

Το μπλε. Μπλε ? Γιατί μπλε ?

Παρόλο που οι υπεύθυνοι δήλωσαν ότι ήταν προϊόν ψηφοφορίας μεταξύ των καταναλωτών, η απόφασή τους γέννησε εύλογα ερωτήματα. Ισως ήταν, πολύ απλά, το τελευταίο χρώμα που είχε απομείνει στη φαρέτρα του χρωματολογίου τους...

Από όλα τα χρώματα του ορατού φάσματος, το μπλε θεωρείται κατεξοχήν ανορεξιογόνο. Υπάρχουν διαιτητικά σχήματα που συνιστούν τα γεύματα να λαμβάνονται σε μπλε πιάτα. Ή ακόμα, προτείνουν την τοποθέτηση μπλε φωτισμού στο εσωτερικό του ψυγείου. Σκεφτείτε να μπορούσατε να βάψετε το φαγητό σας μπλε ! Αν μάλιστα προσθέτατε και λίγο μαύρο, τότε το θέαμα μάλλον δεν θα ηταν και τόσο ελκυστικό...

Δραματικότερα αποτελέσματα, θα μπορουσαν να επιτευχθούν, με τη χρήση μπλε φωτισμού στο τραπέζι μας.

Μπλε τροφές σπάνια απαντούν στη φύση. Δεν υπάρχουν μπλε φυλλώδη λαχανικά, ούτε μπλε κρέας, ενώ η σποραδική εμφάνιση του χρώματος σε ορισμένα είδη, όπως τα blueberries (είδος βατόμουρου) ή μερικά είδη πατάτας, δεν συνεισφέρει παρά ελάχιστα, ποσοτικά, στο διατροφικό χρωματολόγιο του πλανήτη μας.

Συμπερασματικά, η όρεξή μας δεν αντιδρά αυτόματα στη θέα ενός χρώματος. Περαιτέρω, η αποφυγή κάποιου χρώματος γίνεται από ένστικτο. Στους προϊστορικούς χρόνους, όταν οι πρωτόγονοι αναζητούσαν τροφή, το μπλε, το μωβ και το μαύρο, αποτελούσαν "χρώματα προς αποφυγή", υποδεικνύοντας τις, δυνητικά, δηλητηριώδεις τροφές.


Η άποψη ενός επαγγελματία τροφίμων :
"Το χρώμα και η έλξη που προκαλούν οι τροφές είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Και μόνο η θέα του φαγητού αρκεί προκειμένου να πυροδοτήσει συγκεκριμένους νευρώνες στον υποθάλαμο. Σε σειρά μελετών, που παρουσίαζαν ανθρώπους να τρώνε στο σκοτάδι, γίνεται αναφορά στην έλλειψη ενός κρίσιμου στοιχείου που επιδρούσε στην απόλαυση του φαγητού : την οπτική επαφή με την τροφή. Τα μάτια είναι το πρώτο αισθητήριο όργανο που θα πρέπει να πειστεί, προτού μια τροφή δοκιμαστεί. Αυτό σημαίνει ότι κάποια τρόφιμα είναι καταδικασμένα να αποτύχουν στην αγορά, όχι κατ' ανάγκη λόγω κακής γεύσης, οσμής ή συσκευασίας, αλλά γιατί ο καταναλωτής ποτέ δε φτάνει τόσο μακρυά. Το χρώμα είναι κριτικής σημασίας και, σχεδόν παγκοσμίως, είναι πολύ δύσκολο να καταφέρεις έναν καταναλωτή να δοκιμάσει ένα μπλε απόχρωσης φαγητό (στις μέρες μας, οι χρωματιστές τροφές απευθύνονται κυρίως σε παιδιά). Το πράσινο, το καφέ, το κόκκινο, καθώς και ορισμένα άλλα χρώματα, είναι γενικώς περισσότερο αποδεκτά, παρόλο που κι αυτό μπορεί να ποικίλει, ανάλογα με την κουλτούρα. Οι Ιάπωνες, φημίζονται για την "πολυχρωμία" στη βιομηχανια των τροφίμων τους, σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που, ορισμένα είδη τους, δύσκολα θα έπαιρναν έγκριση από τον Εθνικό Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων (F.D.A.) των Η.Π.Α."

Read more...