Όταν η όραση μας προδίδει : απο το λευκό μπαστούνι στο μικρό κορίτσι του Πικάσο

...το μπαστούνι

Το λευκό μπαστούνι, είναι το τεχνικό βοήθημα που χρησιμοποιούν τα άτομα με πρόβλημα όρασης για να εντοπίζουν και να αποφεύγουν τα εμπόδια στην πορεία τους, στην προσπάθεια τους για μια πιο ανεξάρτητη και ασφαλή διαβίωση αλλά και για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που συναντούν στην καθημερινή μετακίνησή τους. Η ιστορία του λευκού μπαστουνιού ξεκινά μετά τη λήξη του Α' Παγκόσμιου Πολέμου στην Αμερική, όπου αναπτύχθηκε ένα κίνημα αποκατάστασης και επανένταξης των ατόμων που τυφλώθηκαν από ατυχήματα κατά τη διάρκεια του πολέμου. Το κίνημα αυτό ξεκίνησε από τον οφθαλμίατρο Richard Hoover, ο οποίος πρωτοχρησιμοποίησε ένα μακρύ καλάμι για τη βοήθεια της κίνησης των τυφλών βετεράνων του πολέμου.

...ο σκύλος
Οι Σκύλοι - Οδηγοί Τυφλών, είναι άριστα εκπαιδευμένα ζώα που χρησιμοποιούνται από άτομα με τύφλωση ή με μειωμένη όραση προκειμένου να τα οδηγούν παντού με ασφάλεια. Η δημοφιλέστερη ράτσα που υπηρετεί τυφλούς είναι τα Labrador – Retriever.

ΟΙ σκύλοι αυτοί είναι προσεκτικοί στη δουλειά τους και αφοσιωμένοι. Ένα άτομο με τύφλωση που συνοδεύεται από έναν τέτοιο σκύλο, θα περάσει με ευκολία ανάμεσα από τον κόσμο και θα μπορεί να βρει εύκολα μια διάβαση ή μια πόρτα. Σε καμία περίπτωση δεν κινδυνεύει να ξεφύγει από την πορεία του, να χτυπήσει επάνω σε κάποιο εμπόδιο, να κινδυνέψει από τα αυτοκίνητα, να πέσει επάνω σε έναν άνθρωπο, να πέσει στο έδαφος ή να πέσει από τις σκάλες.

Ο Σκύλος - Οδηγός γίνεται εύκολα διακριτός από το πλήθος που παραμερίζει, ενώ μπορεί και βλέπει εμπόδια που δύσκολα γίνονται αντιληπτά με την χρήση του λευκού μπαστουνιού. Τα σκυλιά αυτά προσφέρουν και κοινωνικό έργο αφού αποτελούν ένα δυνατό ερέθισμα για μία ωραία κουβέντα στο δρόμο ή ακόμη και για καινούργιες γνωριμίες. Το άτομο δένεται με το σκυλί που το βοηθά και νιώθει απεριόριστη αγάπη. Γνωρίζει ότι με την βοήθειά του δεν κινδυνεύει όταν βγει στο δρόμο και έτσι αποκτά περισσότερη αυτοπεποίθηση και ανεξαρτησία.

...ο Τυφλός Μινώταυρος

Το φθινόπωρο του 1934 ο Πάμπλο Πικάσο φιλοτέχνησε τη σειρά των χαρακτικών που απεικονίζουν τον τυφλό Μινώταυρο, με ένα ραβδί στο χέρι, να περπατά κατά μήκος μιας παραλίας. Τον πάσχοντα Μινώταυρο οδηγεί ένα μικρό κορίτσι, που κρατά στην αγκαλιά του πότε λουλούδια και πότε ένα λευκό περιστέρι. Τα έργα συνιστούν, όχι απλώς μια αφηγηματική ανάπλαση του αρχαίου μύθου, αλλά μια εξαιρετικά σύνθετη αλληγορική αναφορά στα προβλήματα και τα διλήμματα της καλλιτεχνικής πορείας του ίδιου του καλλιτέχνη. Η προσωπική ταύτιση του καλλιτέχνη με τον πληγωμένο τυφλό Μινώταυρο είναι πρόδηλη: τυφλωμένος από το πάθος του για τη νεαρή γυναίκα, αναζητά στήριξη από το μικρό κοριτσάκι, που του προτείνει το χέρι του προσπαθώντας να μαλακώσει τον πόνο του και να κατευνάσει τις ενοχές του. Εξευμενίζοντας και εξευγενίζοντας τις ζωικές ορμές του ταύρου εξιδανικεύει με τον τρόπο αυτόν τη σύγχρονη εκφορά του μύθου, θεώρηση που αποτέλεσε άλλωστε την εικαστική διαπραγμάτευσή του από τον Σουρεαλισμό.

Τι εκφράζει, ωστόσο, αυτή η δραματουργικά τρισυπόστατη μορφή του Πικάσο - Μινώταυρου - Οιδίποδα καθώς οδηγείται στον χώρο του Λαβύρινθου - δηλαδή της αμετάκλητης υπαρξιακής δοκιμασίας - από ένα ανθοστεφανωμένο, κλασικής ομορφιάς νεαρό κορίτσι ? Πού οδηγεί τον πάσχοντα Μινώταυρο το κορίτσι ? 

Μήπως η τυφλότητα, θέμα γνωστό από τα έργα της ονομαζόμενης Μπλε Περιόδου του καλλιτέχνη, αυτό "το εσωτερικευμένο βλέμμα του καλλιτέχνη που οδηγείται από το ένστικτο", είναι ο μόνος τρόπος για την ανάκτηση των αυθεντικών αξιών στη ζωή μας ?

Πηγή : Η Καθημερινή