Τι είναι αυτό που δίνει ζωή σε ένα πρόσωπο ? Ο τρόπος που μας κοιτάει ή ο τρόπος που το κοιτάμε ?

Το πρόσωπο μιας κούκλας ποτέ δε δείχνει εντελώς αληθινό. Αντιθέτως, ένα ανθρώπινο πρόσωπο σαφώς και είναι. Η διάκρισή τους μας επιτρέπει να στρέφουμε την προσοχή μας στα πρόσωπα που έχουν ζωή, και, συνεπώς, την ικανότητα να αλληλεπιδρούν μαζί μας. Ποια είναι, όμως, η λεπτή γραμμή που διαχωρίζει ένα ζωντανό πρόσωπο από ένα ψεύτικο ?
Μία νέα έρευνα, δημοσιευμένη στο περιοδικό Psychological Science, έδειξε ότι το κλειδί για ένα πρόσωπο, προκειμένου να δείχνει όσο πιο ζωντανό γίνεται, είναι στα μάτια.
Αρκετές κινηματογραφικές ταινίες, στο παρελθόν, προσπάθησαν ανεπιτυχώς να δημιουργήσουν κινούμενα σχέδια που να μοιάζουν εντελώς αληθινά. Για παράδειγμα, τα άψυχα πρόσωπα στην ταινία κινουμένων σχεδίων "Το Πολικό Εξπρές", έκαναν τους συντελεστές της να αισθανθούν αμήχανα, αφού η προσπάθειά τους να μιμηθούν τη ζωή δεν στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.
“Είναι πραγματικά θεμελιώδες, το να μπορούμε, βλέποντας ένα πρόσωπο, να ξέρουμε ότι τα φώτα στο σπίτι είναι αναμμένα και κάποιος μας περιμένει", αναφέρει η Thalia Wheatley,  από το Κολλέγιο του Dartmouth, η οποία μελέτησε το φαινόμενο με τη βοήθεια της τελειόφοιτης φοιτήτριας, Christine Looser. Ο άνθρωπος μπορεί να αναγνωρίσει πρόσωπα σχεδόν σε κάθετι - στο φεγγάρι, σε ένα κομμάτι τοστ, σε ένα σκίτσο αποτελούμενου από δύο τελείες και μια γραμμή για μύτη - ωστόσο είναι πιο συνετός και λεπτολόγος όταν καλείται να αποφασίσει τι είναι ζωντανό και τι όχι.

Οι Wheatley και Looser άρχισαν να αντιλαμβάνονται το σημείο πέρα από το οποίο ένα πρόσωπο αρχίζει να μοιάζει αληθινό.Η Looser, αφού συγκέντρωσε αρκετές φωτογραφίες από πρόσωπα με κούκλες, ταίριαξε κάθε μια από αυτές τις φωτογραφίες με ένα αληθινό ανθρώπινο πρόσωπο, που έμοιαζε όσο το δυνατόν περισσότερο με αυτό της κούκλας. Στη συνέχεια, με τη βοήθεια ενός προγράμματος ηλεκτρονικού υπολογιστή, δημιούργησε σύνθετες εικόνες με πρόσωπα τα οποία ήταν κατά το ήμισυ αληθινά και κατά το ήμισυ ψεύτικα.
Οι εθελοντές κλήθηκαν να κοιτάξουν κάθε εικόνα ξεχωριστά και να αποφασίσουν ποιες από αυτές αναπαριστούσαν αληθινά πρόσωπα και ποια αντιστοιχούσαν σε κούκλες. Οι Looser και Wheatley ανακάλυψαν ότι το κρίσιμο σημείο, στο οποίο οι εθελοντές αναγνώριζαν τα ζωντανά πρόσωπα, ήταν, όταν η εικόνα που κοιτούσαν, έφτανε να δείχνει κατά τα δύο τρίτα το ανθρώπινο πρόσωπο και κατά το ένα τρίτο το πρόσωπο της κούκλας. Άλλο πείραμα κατέδειξε ότι η πιο σημαντική ένδειξη για ζωή ήταν τα μάτια. 

Τα αποτελέσματα της μελέτης υποδηλώνουν ότι οι άνθρωποι εξετάζουν εξονυχιστικά τα πρόσωπα, και ειδικά τα μάτια, όταν αναζητούν αποδείξεις για ζωή. Αντικείμενα που έχουν πρόσωπο ενδέχεται να μοιάζουν ανθρώπινα, αλλά η ειδοποιός διαφορά τους, μας επιτρέπει να κρατάμε την κοινωνική μας ενεργητικότητα για πρόσωπα που έχουν την ικανότητα να σκέφτονται, να αισθάνονται και να, αλληλεπιδρούν μαζί μας.
“Νομίζω ότι όλοι μας αναζητούμε συνδέσμους με τους γύρω μας”, αναφέρει η Wheatley. "Όταν βλέπουμε ζωή σε ένα πρόσωπο", συμπληρώνει, σκεφτόμαστε : "είναι ένα πνεύμα με το οποίο μπορούμε να επικοινωνήσουμε.."

Πηγή : SienceDaily